Ludomir Ludwik Dominik Benedyktowicz (1844-1926)

Urodzony we wsi szlacheckiej Świniary k. Siedlec. Syn Piotra i Marii z Ruszczewskich. Od 1861 r. studiował, wzorem ojca, w instytucie Leśnym w Broku. Ożenił się z Marią Skalską, z którą miał czwórkę dzieci. Malarz i poeta, wydał kilka tomików wierszy, m. im. zbiór „Zbudź się narodzie! Garść rymów nie do zabawy”. W powstaniu styczniowym walczył w oddziale partyzanckim pod dowództwem Władysława Cichorskiego. Podczas utarczki z Kozakami został ranny w lewą dłoń; ponadto jeden z napastników uciął mu szablą prawą dłoń. Ranną kończynę amputowano mu w „szpitalu” zaimprowizowanym na plebanii w Ostrowi Mazowieckiej. Aby zmylić prześladowców, ogłoszono o jego śmierci i usypano mogiłę, istniejącą do dziś.

Pomimo inwalidztwa postanowił poświęcić się malarstwu. Uczył się w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona. Malował pędzlem przytwierdzonym do metalowej obrączki. Do monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych przyjęto go na podstawie prac. Regularne studia odbył dzięki stypendium (1868-1872).

Po dyplomie wrócił do Polski. Aresztowany i osadzony w warszawskiej Cytadeli, po wyjściu z więzienia znów dokształcał się – tym razem w krakowskiej Szkole Stuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki. Przyczynił się do powstania Krakowskiego Klubu Szachistów. Następnie otworzył własną pracownię malarską. Podobnie jak inni „monachijczycy”, był krytykowany za konserwatyzm przez młodopolskich artystów oraz teoretyków. Przed I wojną przeprowadził się wraz z rodziną do Lwowa, gdzie w 1925 r. nadano mu godność członka honorowego klubu szachowego Hetman. Tamże zmarł w wieku 82 lat.

Źródło: Galeria Wschodnia – Rzeczpospolita